W tej fascynującej pracy dwie wiejskie kobiety pochylają się nisko nad ziemią, a ich sylwetki elegancko witają się z otaczającym je krajobrazem. Rytmiczne pociągnięcia pędzla tworzą puls, który imituje aktywną pracę postaci; widz może niemal usłyszeć szelest ziemi, gdy pracują. Tekstury są bogate i namacalne, zachęcając nas do wyobrażenia sobie uczucia ziemi pod palcami. Spirale nieba, charakterystyczne dla van Gogha, dodają warstwę emocjonalnej intensywności, sugerując nie tylko chwile dnia, ale także stan istnienia — wypełniony żarem i walką.

Paleta niebieskich i zielonych kolorów tworzy połączenie z naturą, a żywe pociągnięcia pędzla ujawniają ekwipotencjalne przywiązanie do postaci i ich otoczenia. Żółte odcienie w blasku słońca sugerują obietnice i ciepło w środku trudności. To dzieło uchwyca istotę agrarnego życia, wywołując poczucie tęsknoty za prostszymi czasami, jednocześnie angażując widza w piękno ciężkiej pracy. Zestawienie skromnych kobiet z rozległym niebem nad nimi tworzy emocjonalną głębokość, obejmując scenę zarówno w walce, jak i godności, przypominając o uniwersalnej więzi, którą dzielą wszyscy pracownicy.