Scena rozgrywa się w symfonii kolorów, zdominowanej przez wysokie, eleganckie topole, majestatycznie wznoszące się na tle łagodnego, bladego nieba. Ich liście, szepczące o jesiennych nutach, przybierają odcienie bursztynu, złota i głębokiej czerwieni, które budzą uczucie przejścia. Pociągnięcia pędzla artysty są grube i ekspresywne, uchwycając istotę chwili, w której witalność natury jest żywa; można aż usłyszeć szelest liści i delikatne pluskanie wody. Odbicia na wodzie błyszczą odcieniami zieleni i pomarańczy, zacierając granice między rzeczywistością a impresjonistycznym snem, zachęcając widza do zbliżenia się, pochylenia i wchłonięcia piękna tej pory roku.

Kiedy oko wędruje po płótnie, kompozycja ukazuje harmonijną równowagę między mocnymi pionowymi liniami topoli a spokojną, falującą powierzchnią poniżej. Kolory, od delikatnych pastelów po mocne kontrasty, tworzą nastrój jednocześnie spokojny i refleksyjny, delikatnie pociągając emocje. To dzieło stoi jako świadectwo niezwykłej zdolności Moneta do przekształcania ulotnych momentów w żywe wspomnienia, uchwytując esencję spokojnego dnia jesiennego. Kontekst historyczny końca XIX wieku, czas wielkich zmian w sztuce i społeczeństwie, nadaje głębi naszemu zrozumieniu tej pracy; odzwierciedla rewolucyjne przyjęcie przez ruch impresjonistyczny naturalnego światła i koloru, zachęcając widzów do postrzegania świata z nowej perspektywy. Monet, z jego pasją do uchwycenia interakcji między światłem, wodą a liśćmi, zaprasza nas w podróż, aby znaleźć piękno w ulotnym.