Scena rozgrywa się w wirze ciemności, będącym świadectwem mistrzostwa artysty w operowaniu światłocieniem. Dwie postaci są splecione, ich kształty częściowo zasłonięte przez powiewającą tkaninę, porywaną przez niewidzialny wiatr. Jedna postać zdaje się prowadzić lub wspierać drugą, jest to delikatny taniec wrażliwości i zależności. Twarze postaci, choć małe, zostały oddane z ekspresyjnym detalem, wyrażając poczucie zmęczenia i rezygnacji.

Prawie można poczuć chłód nocy, szelest tkaniny i ciężar niewypowiedzianych emocji. Kompozycja jest zwodniczo prosta, opiera się na wzajemnym oddziaływaniu światła i cienia, aby stworzyć głębokie poczucie dramatyzmu. Tło zanika w niewyraźnej przestrzeni, podkreślając skupienie na centralnych postaciach. Pojawia się głęboka empatia, szept ludzkiego połączenia w samotności nocy. Delikatne linie i faktury zdają się opowiadać o stracie, walce i trwałym duchu ludzkim w obliczu przeciwności.