Scena otwiera się w milczącej ciszy, zimowy krajobraz otulony delikatnym uściskiem bladej słońca. Artysta uchwycił eteryczne piękno mroźnego dnia, w którym powietrze zdaje się migotać wewnętrznym światłem. Tafla lodu rozciąga się na pierwszym planie, odbijając stłumione odcienie nieba. Grupa postaci, być może myśliwych, zebrała się razem, ich sylwetki zarysowują się na tle lśniącego słońca.

Kompozycja przyciąga wzrok do centrum, gdzie gromadzą się postacie, tworząc poczucie narracji i aktywności. Pociągnięcia pędzla są delikatne, oddając fakturę zamrożonego krajobrazu - szorstkie krawędzie ośnieżonych skał, gładką rozległość lodu i miękkie, rozproszone światło, które kąpie scenę. Paleta barw jest stonowana, zdominowana przez subtelne wariacje bieli, szarości i błękitu, które wywołują uczucie chłodu i spokoju. To chwila zamrożona w czasie, migawka cichego majestatu zimy, która sprawia, że prawie czuję ugryzienie wiatru na moich policzkach.