W miarę miękkiego blasku wieczornego nieba, to dzieło uchwyca spokojny zimowy krajobraz, w którym delikatna mieszanka kolorów przywołuje łagodną, urzekającą atmosferę. Horyzont lśni w odcieniach bladych pomarańczy i subtelnych różów, umiejętnie namalowanych szerokimi pociągnięciami pędzla. To ciepłe tło kontrastuje pięknie z zimnymi zieleniami i błękitami w pierwszym planie. Rzadkie drzewa malujące krajobraz, ich nagie konary, sugerują spokój zimowego wieczoru, ale jest przynajmniej życie w zielonych plamach, które pojawiają się pośród śniegu. Jakby natura wstrzymała oddech w tym spokojnym momencie.

W tym dziele niemal słychać szum wiatru muskającego gałęzie i czuć chłód powietrza przepełniającego otoczenie. Artysta używa luźnej techniki, stosując szerokie pociągnięcia, które nadają nostalgiczny charakter, uchwycając nie tylko scenę, lecz także ulotne emocjonalne doznanie; każdy pociąg przekazuje ruch i emocje, przyciągając widza w spokojny stan refleksji; to istota impresjonizmu, gdzie nastrój chwili wykracza poza proste przedstawienie rzeczywistości. Ta praca podkreśla piękno zawarte w prostocie i zaprasza nas do zatrzymania się, wzięcia oddechu i docenienia efemeryczności światła i krajobrazu.