Dzieło to uchwyca spokojny krajobraz wypełniony ciepłymi odcieniami jesieni. Majestatyczne drzewa, ozdobione żywymi odcieniami pomarańczowego, złotego i głębokiej zieleni, tworzą symfonię kolorów, która przyciąga wzrok ku horyzontowi. Subtelne pociągnięcia pędzla imituje delikatny szum liści, gdy przechodzą one w swoje jesienne szaty. Wśród bujnych paproci stoi dumnie sarna, dodająca życia malowanej scenie. Ta postać, zarówno spokojna, jak i czujna, zaprasza widza do refleksji nad spokojem natury—być może przypomnienie o cichych momentach w życiu, z dala od zgiełku nowoczesnego świata.

Artysta stosuje realistyczny styl, zwracając uwagę na teksturę i detale; kora drzew wydaje się niemal namacalna, a miękkość paproci kontrastuje z solidnością pni. Paleta kolorów, dominowana przez odcienie ziemi, wywołuje uczucia ciepła i nostalgii, sprawiając, że marzy się o bezcarewnym spacerze po podobnych leśnych ścieżkach. Atmosfera jest w pełni miękkiego światła, sugerując późne popołudnie, gdy słońce zaczyna zachodzić, rzucając złoty blask, który podkreśla sielankową jakość sceny. To dzieło rezonuje na osobistym poziomie—zachęcając do refleksji nad pięknem odkrytym w przyrodzie i spokojem, który oferuje.