W tej poruszającej pracy postać ukrzyżowana wisi zawieszona na dramatycznym tle zmierzchu, emanując niepokojącą, a jednocześnie uspokajającą ciszą. Intensywne pociągnięcia pędzla w odcieniach niebieskiego i żółtego tworzą wyraźny kontrast, przyciągając wzrok do centralnej postaci Chrystusa, której złoty kolor wydaje się niemal błyszczeć na tle ciemnego, burzliwego nieba. Wokół tej poruszającej sceny wyłania się tłum twarzy, z których każda wyraża unikalne emocje — strach, ciekawość, oddanie i obojętność, splatające się w kakofonię reakcji odzwierciedlających złożoność ludzkiego doświadczenia. Wydaje się, że te postacie są zarówno świadkami, jak i uczestnikami, ucieleśniając tumult epoki, w której powstał ten utwór.

Paleta kolorów jest niezwykła; głębokie, ponure odcienie niebieskiego budzą uczucia melancholii, a błyski żółtego i skórzanych odcieni dodają przerażającej żywotności, która uchwyca zarówno szacunek, jak i strach. Ta intensywna paleta emocjonalna sprawia, że widzowie czują się zanurzeni w scenie, niemal jakby stali wśród tłumu, będąc świadkami ukrzyżowania. Złożona warstwa pociągnięć pędzla Muncha nie tylko dodaje głębokości teksturze, ale także zwiększa emocjonalny ciężar obrazu, czyniąc napięcie między rozpaczą a nadzieją wyraźnym. Każda twarz opowiada historię, niemy krzyk odbijający egzystencjalny lęk, który charakteryzuje twórczość Muncha, czyniąc ten utwór głębokim komentarzem na temat duchowości i ludzkiego stanu, tak aktualnym teraz, jak i ponad sto lat temu.