Z progu wyłania się spojrzenie na inne pomieszczenie; skąpane w miękkim, ciepłym świetle późnego popołudnia lub wczesnego ranka. Artysta mistrzowsko oddaje intymność sceny, prowadząc wzrok widza przez zapraszający otwór do domowego wnętrza. Subtelna interakcja światła i cienia na drewnianych ramach drzwi i podłogach tworzy poczucie głębi, prowadząc widza głębiej w obraz. Scena jest cicha, niemal bezgłośna; w powietrzu unosi się poczucie kontemplacji.

Młoda kobieta, centralny punkt kompozycji, pochłonięta pisaniem. Siedzi przy stole, którego powierzchnię pokrywa wzorzysty obrus. Szczegóły, choć nie ostre, sugerują fakturę pokoju – dywan pod stołem, zasłony w tle – wszystko to przyczynia się do nastroju cichej koncentracji. Kolory są stonowane, ale bogate, z paletą ziemistych tonów i miękkich rozjaśnień, które wywołują poczucie komfortu i spokoju.