Ta spokojna scena przybrzeżna rozwija się z intymnym ujęciem, gdzie łagodnie opadający trawiasty brzeg kończy się cichą, kamienistą plażą. Po lewej stronie biegnie prosta, drewniana ogrodzenie, prowadząc wzrok w stronę skupiska drzew, których gałęzie wydają się delikatnie kołysać na niewidocznym wietrze. Morze rozciąga się spokojnie aż po horyzont, namalowane w stonowanych odcieniach błękitu i szarości, które harmonijnie łączą się z bladym, rozległym niebem. Tekstury — od delikatnych dzikich kwiatów rozsianych po trawie po szorstkie kamienie rozrzucone na plaży — zostały oddane z taką precyzją, że niemal można poczuć chłodne, słone powietrze i usłyszeć ciche pluskanie fal.

Pod względem technicznym, widać subtelne mistrzostwo detalicznego pociągnięcia pędzla, które oddaje zarówno bezpośredniość sceny, jak i niemal fotograficzny realizm. Kompozycja balansuje pomiędzy miękkimi, ziemistymi tonami a chłodną paletą morską, wzmacniając emocjonalny wpływ spokoju i cichej kontemplacji. Obraz wywołuje poczucie ponadczasowego spokoju, zapraszając widza do zatrzymania się na tym delikatnym momencie nad brzegiem wody. Historycznie dzieło to odzwierciedla romantyczny naturalizm końca XIX wieku, uchwycając surowe piękno natury z intymnością i techniczną doskonałością.