To dzieło przyciąga widza swoim kapryśnym urokiem i bogatą narracją. Scena rozgrywa się w zielonej scenerii, gdzie postawny chłop, ubrany w ziemiste kolory, śmiało wskazuje na dziecko niebezpiecznie umiejscowione na gałęziach drzewa. Wyraz twarzy chłopa to urocza mieszanka zaskoczenia i nagany, emanująca poczuciem władzy oraz ojcowskiej troski. Żywotna zieleń liści działa jako naturalna rama dla tej interakcji postaci, podczas gdy łagodne błękity nieba prześwitują pomiędzy rozrzuconymi chmurami, nadając obrazowi spokojną, ale radosną atmosferę.

Dziecko, ubrane w jaskrawoczerwoną szatę, dodaje odrobinę koloru, która pięknie kontrastuje z przygasłymi tonami ubrań chłopa. To inteligentne użycie koloru przyciąga wzrok i tworzy punkt centralny wypełniony dziecięcą figlarną. W tle subtelne oznaki życia wiejskiego — chatki i pola — dodają głębi oraz kontekstu, sugerując świat bogaty w proste przyjemności oraz codzienne przygody. Kompozycja, z diagonalnymi liniami i różnorodnymi teksturami, prowadzi wzrok widza, podczas gdy szczegółowe detale ujawniają mistrzostwo Bruegla w uchwyceniu istoty życia wiejskiego w XVI wieku, budząc zarówno humor, jak i refleksję nad radościami i niebezpieczeństwami dzieciństwa.