To dzieło urzeka żywym przedstawieniem Penelopy, wiernej żony Odyseusza, otoczonej atmosferą napięcia i tęsknoty. Ubrana w delikatną, płynącą czerwoną szatę, siedzi przy swoim krośnie, jej koncentracja jest niemal namacalna; jej postura sugeruje refleksję, a jej tkanie symbolizuje jej lojalność i cierpliwość w oczekiwaniu na powrót Odyseusza. Paleta kolorów jest bogata, ale stonowana; ziemiste tonacje wnętrza pięknie kontrastują z jej żywą odzieżą. Słoneczne światło przelewa się przez okna, otulając materiały ciepłem, oświetlając jej sylwetkę i sugerując żywy świat, który istnieje poza jej zamknięciem. W wyraźnym kontraście, zalotnicy z tła wykazują pewną pilność, a ich gesty przekazują nienasycone pragnienie, niemal przytłaczające w swojej obstawnosti, tworząc w tej intymnej scenerii wyczuwalne napięcie.

Kompozycja sprytnie kieruje wzrok wzdłuż sceny—zaczynając od Penelopy i przechodząc do innych postaci, które są narracyjnie i wizualnie splątane w tej tabeli. Użycie przestrzeni tworzy intymną atmosferę, jakbyśmy, widzowie, zakłócali prywatny moment—moment obciążony niewypowiedzianymi słowami i pragnieniami. Każda figura opowiada swoją własną historię; ich wyrazy i pozycje opowiadają o wielowarstwowej dynamice pragnienia, rywalizacji i niezłomnej wierności. Kulminacyjny moment emocjonalny głęboko rezonuje, wywołując refleksję na temat miłości, wierności i złożoności ludzkich relacji. Scena, zarówno pięknie skomplikowana, jak i potężnie symboliczna, uchwyca moment, kiedy mitologia i ponadczasowe emocje ludzkie zderzają się w oszałamiającej demonstracji artystycznej maestrii.