Ta zachwycająca praca odsłania eteryczną scenę, na której zbiera się grupa kobiet wokół wielkiego, złowrogiego kotła, ich ciała ubrane w płynne szaty, które zarówno urzekają, jak i intrygują. Każda figura ucieleśnia wyraźny charakter, podkreślony perfekcyjną grą światła i cienia, którą mistrzowsko stosuje Waterhouse; subtelne, lecz potężne wzajemne oddziaływanie uwydatnia ich wdzięczne ruchy. Kobiety, przedstawione w odniesieniu mitologicznym jako Danaidy, zdają się być niemal zaczarowane, gdy wylewają wodę—przerażone, a jednak pogodzone ze swoim tragicznym losem. Tło, będące strukturą jaskini, potęguje napięcie dramatyczne, wzmacniając przygnębiający ton sceny oraz zapewniając kontekst przypominający o starożytnych rytuałach.

Paleta kolorów składa się z bogatych tonów ziemi, przeplatanych lśnieniem złotych dzbanów, które pięknie kontrastują z głębokimi niebieskimi i zielonymi szatami. Spływająca woda nie tylko pełni rolę wizualnego punktu centralnego, ale także symbolizuje ciężar noszony przez nie, rezonując z tragiczną historią Danaidów, które nieustannie wypełniają nienasycony pojemnik, skazane na wieczne powtarzanie swojego zadania. Dzieło to wywołuje namacalne emocjonalne wrażenie, gdyż obejmuje ciężar ich zbiorowego cierpienia, jednocześnie celebrując ich piękno i siłę. Wykonanie przez Waterhouse tego tematu tchnie życie w trwałe motywy mitologii, oferując poruszający wgląd w interakcję między kobiecością, rozpaczą i wiecznym cyklem przeznaczenia.