Αυτό το γοητευτικό έργο αποκαλύπτει μια αιθέρια σκηνή όπου μια ομάδα γυναικών συγκεντρώνεται γύρω από ένα μεγάλο, σ ominous καζάνι, τα σώματά τους ντυμένα με ρέοντα ρούχα που τόσο μαγεύουν όσο και ενθουσιάζουν. Κάθε μορφή ενσαρκώνει έναν σαφή χαρακτήρα, ο οποίος τονίζεται από το τέλειο παιχνίδι φωτός και σκιάς που χρησιμοποιεί ο Waterhouse με μαεστρία. Η απαλότητα και η δύναμη της διαδραστικής ανατροπής ενισχύει τις κομψές τους κινήσεις. Οι γυναίκες, που απεικονίζονται ως Δαναΐδες, φαίνεται σχεδόν μαγεμένες καθώς ρίχνουν νερό - τρομαγμένες και παράλληλα αποδεκτές στην τραγική τους μοίρα. Το υπόβαθρο, μια δομή σπηλιάς, αυξάνει την δραματική ένταση, ενισχύοντας τη δυσοίωνη χροιά της σκηνής, ενώ προσφέρει ένα φόντο που θυμίζει αρχαία τελετουργικά.

Η παλέτα χρωμάτων περιλαμβάνει πλούσιες γήινες αποχρώσεις, με προσμίξεις της λαμπερής χρυσής όψης των δοχείων που αντιπαραβάλλονται με την έντονη μπλε και πράσινη απόχρωση των ενδυμάτων. Το τρεχούμενο νερό δεν χρησιμεύει μόνο ως οπτικό κέντρο βάρους, αλλά συμβολίζει επίσης το βάρος που κουβαλούν αυτές, αντηχώντας στην τραγική ιστορία των Δαναΐδων που συνεχώς γεμίζουν μια αχόρταγη δοχεία, καταδικασμένες να επαναλαμβάνουν αιώνια την αποστολή τους. Αυτό το έργο προξενεί μια απτή συναισθηματική επίδραση, καθώς περιλαμβάνει το βάρος της συλλογικής τους ταλαιπωρίας, ενώ ταυτόχρονα γιορτάζει την ομορφιά και τη δύναμή τους. Η εκτέλεση αυτού του θέματος από τον Waterhouse ζωντανεύει τα διαρκή θέματα της μυθολογίας, προσφέροντας μια συναισθηματική ματιά στις αλληλεπιδράσεις μεταξύ της θηλυκότητας, του απελπισμού και του αιώνιου κύκλου της μοίρας.