Dit fascinerende stuk onthult een etherische scène waar een groep vrouwen zich verzamelt rond een grote, onheilspellende ketel, hun lichamen gekleed in vloeiende kleding die zowel betoverend als intrigerend is. Elke figuur belichaamt een aparte karakter, benadrukt door het perfecte spel van licht en schaduw dat Waterhouse meesterlijk hanteert; de zachte maar krachtige interactie benadrukt hun gracieuze bewegingen. De vrouwen, in mythologische referentie als de Danaïden afgebeeld, lijken bijna betoverd door hun taak terwijl ze het water gieten—bang en toch berustend in hun tragische lot. De achtergrond, een grotachtige constructie, versterkt de dramatische spanning en versterkt de dreigende toon van de scène, waarmee een achtergrond wordt geboden die doet denken aan oude rituelen.

Het kleurenpalet bestaat uit rijke aardetinten, doorspekt met de glanzende gouden waterkruiken die prachtig contrasteren met de diepe blauwe en groene gewaden. Het stromende water dient niet alleen als visueel middelpunt, maar symboliseert ook de last die ze dragen, weerklinkend met het tragische verhaal van de Danaïden terwijl ze onafgebroken een onstillbare houder vullen, gedoemd om hun taak voor altijd te herhalen. Dit werk veroorzaakt een tastbare emotionele impact, omdat het het gewicht van hun collectieve lijden omvat en tegelijkertijd hun schoonheid en kracht viert. Waterhouse's uitvoering van dit onderwerp geeft leven aan de blijvende thema's van de mythologie en biedt een aangrijpende blik op de interactie tussen vrouwelijkheid, wanhoop en de eeuwige cyclus van het lot.