To dzieło uchwyca dramatyczną nadmorską scenę, przedstawiającą pozostałości zamku na tle burzliwego nieba. Ruiny dominują w pierwszym planie; ich wysuszone kamienie skąpane są w mieszance ziemistych tonów i akcentów soczystej zieleni, wskazujących zarówno na upadek, jak i życie w krajobrazie. Technika artysty jest ekspresyjna, zwirające pociągnięcia pędzla, które zdają się przekazywać sam ruch chmur - burzowe niebo pełne szarości, bieli i błękitów, sugerujące następstwa burzy. Ten wirujący chaos spotyka spokojniejsze wody Tamizy, gdzie cienie słoneczne starają się przeniknąć, odbijając się w falach i tworząc oszałamiający kontrast.

W oddali, horyzont zanika w miękkim, eterycznym świetle, niemal sugerując nadzieję po chaosie. Obecność małych postaci, być może rolników lub wędrowców, jeszcze bardziej umacnia tę scenę, podkreślając stosunek ludzkości do natury—temat, który głęboko rezonuje. Emocjonalny wpływ obrazu odzwierciedla głębokie zachwycenie mocą i odpornością natury, uczucie to jest prawdopodobnie wzmocnione przez kontekst historyczny, w którym powstało. W czasach wielkich zmian w Anglii, w tym rewolucji przemysłowej, to dzieło przypomina o trwałym pięknie naturalnego świata pośród ludzkich wysiłków.