W tej urzekającej pracy dwie kobiety elegancko siedzą w małej łódce, ich spokojne wyrazy twarzy odzwierciedlają spokój otoczenia. Bujna roślinność otaczająca łódkę tworzy poczucie intymności; jakby zewnętrzny świat został na chwilę zapomniany. Jedna kobieta ma na sobie delikatną białą sukienkę, a jej towarzyszka w jasnym, subtelnym odcieniu, obie ukoronowane urokliwymi kapeluszami, sugerując leniwe popołudnie w objęciach natury.

Praca pędzla jest ekspresyjna—smugi i kropelki farby ożywiają liście oraz falującą wodę. Technika Moneta, by uchwycić ulotne światło, jest tutaj widoczna; odbicia w wodzie delikatnie błyszczą, odzwierciedlając żywe zielenie i ziemiste kolory otaczające scenę. Każdy ruch wydaje się tańczyć, przywołując łagodne dźwięki natury—może szum liści, delikatne uderzenia wody o łódź oraz odległe ćwierkanie ptaków. To dzieło wpisuje się w ruch impresjonizmu, który starał się uchwycić efemeryczne cechy światła i chwili, zapraszając widzów do odczuwania zamiast tylko obserwowania.

Z historycznego punktu widzenia, ten obraz przenosi nas do XIX wieku, uchwycając rekreacyjne aktywności kobiet z wyższych sfer tamtego czasu. Skupienie Moneta na codziennych scenach jest rewolucyjne; oddala się od tradycyjnych tematów heroizmu i wielkości. Zamiast tego, celebruje prostotę piękna, zapraszając nas do chwili spokoju i refleksji, przypomina nam o naszej więzi z naturą i o znaczeniu docenienia prostych przyjemności.