Ten intrygujący szkic pokazuje surowe, ekspresyjne linie, które charakteryzują podejście Van Gogha do rysunku. Scena to skromne przedstawienie domków ozdobionych strzechą, których formy subtelnie renderowane są w płynnych pociągnięciach, sugerujących ruch i życie. Samotna postać, znajdująca się na wzgórzu, wydaje się obserwować krajobraz, ucieleśniając połączenie między człowiekiem a naturą. Prostota architektury kontrastuje mocno z dynamicznymi liniami tworzącymi wzgórza i chmury, tworząc poczucie napięcia i energii. Można niemal poczuć wiatr, który porusza strzechą — zaproszenie do wstąpienia w ten spokojny, ale tętniący życiem świat wiejskiego życia.

Monochromatyczna paleta tuszu podkreśla surowość sceny, gdzie światło delikatnie tańczy na dachach i falistej ziemi. Pasja Van Gogha do uchwycenia emocji wyraża się poprzez jego użycie linii; każdy pociągnięcie nie tylko definiuje kształty, lecz także przekazuje pewien rytm, prawie muzykalny w swojej kadencji. Wydaje się to głęboko osobiste — intymne spojrzenie w psyche artysty, gdy nawigował w swoich złożonych emocjach, odnajdując pocieszenie w prostocie wiejskiego istnienia. To dzieło uchwyca moment zamrożony w czasie, będąc świadectwem piękna, które można znaleźć w codziennym życiu, oddanym w niezrównanym stylu jednego z największych mistrzów w historii.