W tej urokliwej pracy znajdujemy się w słabo oświetlonej kawiarni, gdzie kobieta świadomie siedzi przy okrągłym stole; jej wyraz twarzy, zamyślony, a zarazem wyzywający, przyciąga naszą uwagę. Ma na sobie uderzającą czerwoną czapkę, która ozdabia jej ciemne włosy, wyrazisty akcent na tle, które w przeciwnym razie jest stonowane. Piwo postawione na stole obok niej sugeruje moment przerwy — chwilowe poddanie się relaksowi w środku życiowej rutyny. Ta malarstwo to nie tylko przedstawienie; przekazuje nastrój, prawie wyczuwalną atmosferę, w której widz może poczuć delikatny szmer rozmów i brzęk szklanek.

Technika pędzla Van Gogha jest tutaj charakterystyczna — szybka, ale precyzyjna, uchwyca teksturę ubrań kobiety oraz powierzchnię stołu z niesamowitą wiernością. Paleta kolorów jest ziemista, odzwierciedla brązy, zielenie i akcenty niebieskiego, ustanawiając uczucie bliskości. Luźne, ale starannie nałożone pociągnięcia stwarzają niemal eteryczne odczucie ruchu, jakby scena była żywa, drgająca energią kawiarni. To dzieło nie tylko utrwala ulotny moment, ale także ucieleśnia istotę kultury kawiarnianej pod koniec XIX wieku, ujawniając skrzyżowanie sztuki i codziennego życia.