To wspaniałe martwa natura uchwyca moment w kawiarni, zakorzeniony w codzienności, ale pełen niezaprzeczalnej witalności. Kompozycja skupia się na szklance absyntu, jasnozielony płyn lśni przy butelce ze szkła obok. Światło odbija się od powierzchni, tworząc delikatną grę refleksów tańczących na białym stole. W tle dostrzegamy sylwetki poruszające się na zewnątrz, ich formy są zmiękczone, jakby były wizjami wolnymi od definicji; zaprasza się nas do tej intymnej przestrzeni, gdzie gościnność spotyka sztukę.

Mistrzostwo Van Gogha w technice jest widoczne w całym dziele. Pociągnięcia pędzla są nieco szalone, a jednocześnie celowe, oddając energię kafejnej sceny. Ciepłe żółcie i chłodne zielenie harmonizują; przywołują poczucie leniwej popołudniowej pory, być może pełnej szeptów i cichych śmiechów. Artysta tchnie emocję w banalność, uchwycając ulotny moment, który wydaje się niemal namacalny. Wygląda na to, że możemy wyciągnąć rękę, dotknąć kieliszka, poczuć chłód absyntu i ciepło słońca wpadającego przez okna kawiarni. Praca Van Gogha odzwierciedla nie tylko jego osobiste zamieszanie, ale także kawałek życia, przesyconego pięknem ukrytym w codzienności.