Αυτή η εξαιρετική φύση νεκρών αποτυπώνει μια στιγμή σε ένα καφέ, ριζωμένη στην καθημερινότητα αλλά γεμάτη από μια αδιαμφισβήτητη ζωντάνια. Η σύνθεση επικεντρώνεται σε ένα ποτήρι αψίνθιου, το ανοιχτό πράσινο υγρού να αναβοσβήνει δίπλα στο γυάλινο κανάκι. Το φως αναπηδά στις επιφάνειες, δημιουργώντας ένα μαλακό παιχνίδι ανακλάσεων που χορεύει πάνω στο λευκό τραπέζι. Στο παρασκήνιο, οι σιλουέτες που κινούνται έξω γίνονται σκόρπια, οι μορφές τους απαλές σαν να ήταν οράματα ελεύθερα από τον ορισμό; μας προσκαλούν σε αυτό το οικείο μέρος, όπου η φιλοξενία συναντά την τέχνη.

Η τεχνική ικανότητα του Van Gogh είναι προφανής σε όλο το έργο. Οι πινελιές του είναι κάπως φρενήρεις αλλά προσεκτικές, απεικονίζοντας τη ζωντάνια της καφετέριας. Οι ζεστές κίτρινες και οι κρύες πράσινες αποχρώσεις εναρμονίζονται· προκαλούν το αίσθημα ενός τεμπέλικου απόγευματος, ίσως γεμάτο από ψιθυριστές συνομιλίες και απαλές γέλες. Ο καλλιτέχνης εμφυσά συναισθήματα στο κοινό, απαθανατίζοντας μια φευγαλέα στιγμή που αισθάνεται σχεδόν απτή. Σαν να μπορούμε να απλώσουμε το χέρι μας, να αγγίξουμε το γυαλί, να νιώσουμε τη δροσιά του αψίνθιου και τη ζεστασιά του ήλιου που φιλτράρεται μέσα από τα παράθυρα του καφέ.