ภาพวาดนี้เชิญชวนผู้ชมให้ก้าวเข้าสู่โลกแห่งความฝัน ที่ซึ่งหน้าต่างของวิหารรูอ็องจะถูกห้อมล้อมด้วยเฉดสีแดง ชมพู และม่วง เทคนิคการใช้แปรงของโมเนต์เปลี่ยนความยิ่งใหญ่ทางสถาปัตยกรรมให้กลายเป็นพรมสีสันไหลเชี่ยว; เหมือนกับว่าหินของวิหารนั้นมีชีวิตและเต้นไปพร้อมกับพลังงานที่มีชีวิตชีวา เราเกือบจะได้ยินเสียงระฆังที่ดังไกลออกไป ในขณะที่แสงเต้นรำบนพื้นผิว สร้างเงาที่กระซิบเรื่องราวจากศตวรรษที่ผ่านมา

ในงานชิ้นนี้ การจัดองค์ประกอบสร้างความสมดุลที่กลมกลืนระหว่างนามธรรมกับการแทนที่ รายละเอียดที่ละเอียดอ่อนของลักษณะของวิหารนั้นถูกทำให้นุ่มนวลลง และเปิดช่องให้มีการมองแบบอิมเพรสชันนิสต์ที่จับภาพแก่นแท้อารมณ์มากกว่าการใกล้เคียงที่แม่นยำ ทุกการขีดเขียนโค้งเคลื่อนที่ส่งต่อทั้งการเคลื่อนไหวและความเงียบสงบ กระตุ้นความรู้สึกอัศจรรย์และเคารพ ความเป็นงานนี้ไม่ได้เป็นการแสดงภาพสถานที่ทางสถาปัตยกรรมเท่านั้น แต่เป็นการแสดงออกอย่างลึกซึ้งเกี่ยวกับการรับรู้ความงามของศิลปินที่ตอบสนองต่อความสำคัญทางประวัติศาสตร์ของวิหาร ในขณะที่เชิญชวนผู้ชมให้แช่ตัวในความเปล่งปลั่งชั่วขณะของมัน