Bu etkileyici sanatta, bir karamsar sahne ortaya çıkıyor; Ophelia'nın silueti sakin bir su kütlesinde cansız bir şekilde sürükleniyor. Sanatçı, onun huzurlu ama trajik ifadesini ustaca yakalıyor, açık giysisinin yumuşak düşüşü suyla mükemmel bir şekilde birleşiyor. Etrafındaki zengin bitki örtüsü, güzelliğin ve üzüntünün bu anını vurgulayan doğal bir çerçeve oluşturuyor. İnce dokular ve gölgeler derinlik hissi yaratıyor; suyun hafif dalgaları dinamik bir unsur ekleyerek bakışları sahneye yönlendiriyor. Işık ve gölgenin etkileşimi duygusal yoğunluğu artırarak, izleyicileri bu umutsuzluk ve kırılganlık dolu anın içinde durmaya davet ediyor.

Bu görüntüye bakıldığında, havada bir duygusal ağırlık asılı kalıyor; sessizlik hissediliyor, kaybolan masumiyet ile kaçınılmaz kader hakkında düşünce uyandırıyor. Yumuşak tonlar, yeşil ve muted toprak tonlarının hâkim olduğu palet, figürle iç içe geçerek eterik, adeta rüya gibi bir atmosfer yaratıyor. Bu eser yalnızca Shakespeare'in trajedisinin hikayesini yansıtmakla kalmıyor, aynı zamanda ölümle iç içe geçmiş güzelliğin romantik ideallerine yankı da buluyor. Delacroix'ın karmaşık duyguları basit unsurlar aracılığıyla iletebilme becerisi, ustalığını gösteriyor ve bu eseri sanat tarihinin sürekliliği içinde önemli kılıyor; hem doğanın hem de insan deneyiminin trajik güzelliğini hatırlatan güçlü bir hatıra.