Bu tablo, kıyıda yalnız bir figürün kayalık manzaranın ortasında oturduğu duygusal bir anı yakalarak derin bir iç gözlem duygusuna katkıda bulunuyor. Edvard Munch'un fırça stili belirgin ancak akıcı, sahnenin duygusal ağırlığını etkili bir şekilde iletiyor. Çocukların başının eğik duruşu, doğal unsurlar - pürüzsüz taşlar ve nazik dalgalar - ile çevrili, güçlü bir melankoli ve yalnızlık hissi uyandırıyor. Her bir taş ve dalga, özlem sırlarını fısıldar gibi görünerek izleyicinin duygularıyla rezonansa giriyor.

Munch, ana hatlarıyla gri ve mavi üzerine odaklanan yumuşak bir palet kullanıyor; bu da huzurlu ama karamsar ortamla mükemmel bir şekilde uyum sağlıyor. Bu renk seçimi, konunun duygusal nüanslarını vurgulamakla kalmaz, aynı zamanda gençliğin kırılganlığını pekiştirir. Arka planda ağaçlar ve uzak teknelerle çevrili, gözleri ufka yönlendirerek henüz gerçekleştirilmemiş arzuları sembolize ediliyor. Bu eser, duygusal ifadenin sanatta giderek önümüze çıkan bir döneminde yaratılmış olup, Munch'un daha sonraki eserlerinde tanımlanacak temaların daha önceki keşfine işaret ediyor.