Obraz uchwytuję poruszający moment na linii brzegowej, gdzie samotna postać siedzi wśród surowego krajobrazu, co przyczynia się do głębokiego poczucia introspekcji. Pędzel Edvarda Muncha jest charakterystyczny, ale płynny, skutecznie przekazując emocjonalne ciężar scenerii. Opadła wyraz twarzy chłopca, otoczonego przez naturalne elementy —gładkie głazy i delikatne fale— wywołuje silne uczuć melancholii i izolacji. Każda skała i fala zdają się szeptać sekrety tęsknoty, rezonując z emocjami widza.

Munch używa stonowanej palety kolorów, skupiając się przede wszystkim na odcieniach szarości i niebieskiego, które harmonizują z cichym, ale ponurym otoczeniem. To wybór kolorów nie tylko eksponuje emocjonalne aspekt tematu, ale także wzmacnia kruchość młodości. Tło, z drzewami i odległymi łodziami, prowadzi wzrok w stronę horyzontu, symbolizując aspiracje, które wciąż nie zostały spełnione. Dzieło, stworzone w erze, w której wyrażanie emocji stawało się coraz bardziej istotne w sztuce, oznacza wczesne badanie przez Muncha tematów, które zdefiniują jego późniejsze prace.