Sanat eseri, bahçe göletinin huzurlu güzelliğini yakalıyor; tuval, neredeyse su yüzeyinde dans eden ışık yansımaları ile parlıyor. Yumuşak pembe ve beyaz çiçekler, gökyüzü mavi ve zümrüt su üzerinde nazik bir şekilde süzülüyor ve zengin mavi ve yeşil tonları arasındaki canlı bir zıtlık oluşturuyor. Geniş, ifadesel fırça darbeleriyle sanatçı, doğanın özünü dile getiriyor; biçimlerini basitçe kopyalamaktan çok. Renkler birbiriyle kaynaşarak yaşam doluluğunu aktarıyor ve çevrenin huzurlu ruhunu yansıtıyor. Daha derinlemesine bakıldığında, boyanın katmanları meditasyonel bir karmaşıklığı ortaya çıkarıyor; bu da empresyonizmin ruhunu anlatıyor.

Bu eserde Monet, dinamik bir kompozisyon kullanıyor. Diagonal bir düzenleme ile izleyicinin gözünü tuval boyunca dolaştırıp bu su cennetine dalmaya davet ediyor. Işık ve gölge arasındaki tezat, eterik bir kalite yaratıyor; yansıma ve derinlik arasındaki etkileşimi vurgularken, izleyicinin bir düş dünyasına göz attığını hissettiriyor. Bu eser basit bir bitki tasvirinin ötesine geçiyor; düşünmeye davet edip huzur ve nostalji duygularını uyandırıyor. Empresyonizmin tarihi yankıları, bu eserinin önemini daha da artırıyor; çünkü bu, sanatsal bakış açısında bireysel deneyim ve duyguların katı formalizmden daha önemli olduğu anlamına gelen köklü bir değişimi temsil ediyor ve izleyicinin, tuval üzerinde sonsuza dek yakalanan huzurlu bir güzellik anının tadını çıkarmasını sağlıyor.