Eser, bizi manastıra benzeyen loş bir iç mekana götürüyor. Kahverengi, sarı ve küçük bir pencereden süzülen en hafif ışık ipuçlarının sessiz renk paletiyle zenginleştirilmiş bir sükunet hissi sahneye yayılıyor. Kompozisyon ustaca hazırlanmış, bakışları odanın içinden geçiriyor, perspektif çizgileri arkaya doğru birleşiyor, burada bir merdiven gölgelere yükseliyor. Işık ve gölge oyunu, mekan içindeki figürleri ve kaba duvarların ve zeminlerin dokularını vurgulayarak dramatik bir kontrast yaratıyor.

Muhtemelen bir keşiş olan bir figür, okumasına dalmış gibi görünen bir masanın üzerinde eğilmiş. Diğeri, arka planda, zemini süpürüyor. Sanatçının fırça darbeleri görünür, esere dokunsal bir nitelik kazandırır. Sahne hem samimi hem de zamansız hissettiriyor, izleyicileri kutsal bir ortamda günlük yaşamın basit ama derin faaliyetlerini düşünmeye davet ediyor. Yumuşak tonlar, tarihin ağırlığı ve zamanın geçişi arasında bir sessiz tefekkür anı önererek iç gözlem ve tefekkür hissini uyandırıyor.