Dzieło zanurza nas w słabo oświetlonym wnętrzu, które wydaje się być przestrzenią klasztorną. Poczucie ciszy przenika scenę, wzmocnione stonowaną paletą barw brązów, ochry i najlżejszych wskazówek światła przenikającego przez małe okno. Kompozycja jest umiejętnie wykonana, prowadząc wzrok przez pomieszczenie, ze zbieżnymi liniami perspektywy w kierunku tyłu, gdzie schody wznoszą się w cieniu. Gra światła i cienia tworzy dramatyczny kontrast, podkreślając postacie w przestrzeni oraz fakturę chropowatych ścian i podłogi.

Jedna z postaci, prawdopodobnie mnich, pochyla się nad stołem, pozornie pochłonięty lekturą. Inna, bardziej w tle, zamiata podłogę. Widoczne są pociągnięcia pędzla artysty, nadające dziełu dotykową jakość. Scena wydaje się zarówno intymna, jak i ponadczasowa, zapraszając widzów do kontemplacji prostych, a zarazem głębokich czynności życia codziennego w świętym otoczeniu. Stonowane tony budzą poczucie introspekcji i kontemplacji, sugerując chwilę cichej refleksji pośród ciężaru historii i upływu czasu.