Het kunstwerk dompelt ons onder in het duistere interieur van wat een kloosterruimte lijkt te zijn. Een gevoel van stilte doordringt de scène, versterkt door het gedempte kleurenpalet van bruin, oker en de zwakste hint van licht dat door een klein raam filtert. De compositie is vakkundig gemaakt en leidt het oog door de kamer, met de perspectieflijnen die samenkomen naar de achterkant, waar een trap omhoog gaat in de schaduwen. Het spel van licht en schaduw creëert een dramatisch contrast, dat de figuren in de ruimte en de texturen van de ruwe muren en vloer benadrukt.

Een figuur, waarschijnlijk een monnik, buigt zich over een tafel, schijnbaar verdiept in zijn lezing. Een ander, verderop op de achtergrond, veegt de vloer aan. De penseelstreken van de kunstenaar zijn zichtbaar, waardoor het werk een tastbare kwaliteit krijgt. De scène voelt zowel intiem als tijdloos aan en nodigt de toeschouwers uit om de eenvoudige, maar diepgaande, activiteiten van het dagelijks leven in een heilige setting te beschouwen. De gedempte tonen roepen een gevoel van introspectie en contemplatie op, wat duidt op een moment van stille reflectie te midden van de last van de geschiedenis en het verstrijken van de tijd.