Eser renk patlamasıyla dolup taşıyor ve göz alıcı bir vazoda bir grup çiçek üzerine odaklanıyor—kırmızı gelincikler irislerle ve narin pembe çiçeklerle iç içe geçmiş; sarı çiçek dalları da aranjmana neşe katıyor. Sanatçının fırça tekniği kalın ve ifade dolu; sanki yaşamla titreşen dokunsal bir kalite yaratıyor. Karşıt renkler izleyicinin duygularına hitap ediyor; sıcak kırmızılar ve canlı sarılar sevinç ve coşku hislerini çağrıştırıp bir kutlama anı için davet ediyor. Arka planda, bulanık tonlarda figürler belirmekte ve çiçek düzenlemesiyle insan deneyimleri arasında bir bağlantı öne sürmektedir—belki çiçeklerin genellikle simgelediği şeylere bir selam duran: aşk, nostalji ve yaşamın geçici anlarındaki güzellik.

Kompozisyon ustaca düzenlenmiş; vazomuz hafifçe merkezden kaydırılmış ve gözümüzü zengin bukete doğru çekiyor, rustic ve bulanık arka plan ise bağlam sunarak odak noktasını gölgelemiyor. Renk etkileşimi muhteşem; soğuk renkler sıcak paleti dengeleyerek dikkat dağılmadan gözleri tuvalde dans ettiriyor. Bu ifadeçilik ve empresyonizm karışımı, savaş sonrası sanatı ruhunu yansıtarak fırçayı serbest bırakıyor ve yeniden canlanan bir dünyada doğanın güzelliğini kutluyor. Cuno Amiet'in eseri, yalnızca çiçeklerin basit bir temsili olmaktan öte; hayatın kendisinin dayanıklılığını hatırlatan derin bir yankı yaratmaktadır.