Bu büyüleyici portrede, bir kadın—zarif hatları ve şık duruşuyla—izleyiciyi hem yakınlık hem de sofistike bir dünyaya çekiyor. Hafifçe yana bakıyor, düşünceli bir ifade takınmış; sanki düşüncelere dalmış ya da belki de gelecek anları düşünüyor. Cildindeki hafif ışık oyunu, özelliklerinin yumuşaklığını vurgularken, nazik gülümsemesi, insanı bağ kurmaya davet eden içsel bir sıcaklık kaynağı olduğunu belli ediyor. Nazik küpeleri ve çiçeklerle süslü lüks bir yaka ile süslenmiş, Renoir'ın eserindeki kadınsı zarafet ruhunu canlandırıyor.

Renoir'ın fırça darbeleri, canlı ve akıcı, yalnızca benzerliği değil, aynı zamanda oturan kişinin özünü de yakalıyor ve tuvali canlı bir enerjiyle dolduruyor. Renk paleti zengin; yumuşak mavi ve beyaz tonları, daha sıcak renklerle birleşerek uyumlu bir denge oluşturuyor. Boyanın dokunuşları, dokular ve hareket yaratarak gözleri kompozisyon boyunca yönlendiriyor. Bu eserde, 19. yüzyıl Paris’inin tarihi bağlamı bir arka plan oluşturuyor; bu, sadece o dönemin toplumunu, gösteriş ve kültürel zenginlikle karakterize edilen bir dönemi değil, aynı zamanda Renoir'ın katı gerçekçilikten uzaklaşmasını; bunun yerine algının, rengin ve duygunun güzelliğini kutladığını anlatıyor. Bu parça, İzlenimci akım içinde önemli bir öneme sahip; teknik ile derin bir duygusal etkiyi birleştirerek, hem bireysel hem de evrensel hissedilen anlık bir anı yakalıyor.