Eser, işçilerin ıssız bir kış manzarasında yürüdüklerini etkileyici bir şekilde sunuyor. Güçlü şekilleri ve kararlı ifadeleriyle, üç figür izleyiciyi kompozisyonda rehberlik ediyor. Yıpranmış yüzleri ve ağır kıyafetleri, cesur ve ifade dolu fırça darbeleriyle işlenmiş. Bu, zorluk ve kararlılık duygusunu uyandırıyor. Ellerindeki kürekler, neredeyse bedenlerinin uzantıları gibi—varlıklarını tanımlayan emeğin sembolleri. Arka planda, karla kaplanmış arazide dağılmış işçilerin enerjisi mevcut. Bu, ön plandaki figürlerle dinamik bir kontrast oluşturuyor.

Renk paleti kasvetli, gri, mavi ve toprak tonları baskın; uzaktaki işçilerin giysileri veya kar üzerindeki güneşin pırıltısı gibi, zaman zaman karşıt renkteki vurgularla kesiliyor. Bu renk kullanımı yalnızca çevrenin soğuk ve sert tonunu belirlemekle kalmayıp, ayrıca kolektif bir mücadelenin hissini de aşılıyor. Bu parçayla birlikte Edvard Munch, derin bir insani anlatım sunuyor; duygusal ağırlık belirgin, zorluklar karşısında işçi sınıfının direnci üzerine düşünmeye sevk ediyor.