Bu canlı tablo, insan doğasının saflığı ve kibirleri üzerine zengin bir ahlaki alegori içeren kaotik bir sahneyi yakalar. Kompozisyonun merkezinde, figürlerin birçok etkinlikte yer aldığı hareketli bir köy ortamı var; bazısı titizlikle çalışırken, diğerleri saflıklara dalmış durumda. Faaliyetlerin yığılması, gözün her farklı kesitin karmaşık detaylarına çekilmesine neden olacak görsel bir kargaşa yaratıyor. Araçların tıkırtılarını ve köylülerin konuşmalarını duyabileceğiniz gibi, uzaktaki figürler de sahnenin içindeki absürtlük temasını pekiştiriyor.

Peter Bruegel'in fırça darbeleri, her köşeye yaşam getiriyor; evler, toprak renkleriyle kaplanmış ve yukarıdaki gökyüzü altın saatten alacakaranlığa geçiyor ve insanın idealleri ve saflıkları arasındaki savaşı yansıtıyor. Ama deneyimi gerçekten canlılaştıran renk ve kompozisyon kullanımıdır—canlı kırmızılar ve maviler, mat kahverengi ve yeşil ile zıtlık oluşturarak hoş bir gerginlik yaratıyor. İlk bakışta yüzeysel görünen bu birçok etkinliği düşündüğünüzde, hem eğlence hem de düşünce karışımı hissetmek imkansızdır.