Bu samimi portre, göğsüne nazikçe bir demet çiçek tutan genç bir kızı yakalar; bakışı sakin ve sessizce kendinden emin. Sanatçı, dalgalı saçlarının ve dantelli elbisesinin doğal dokularını ortaya çıkaran yumuşak toprak tonlarının hakim olduğu sıcak, hafif soluk bir renk paleti kullanır. Yüzü ve elleri çevreleyen ışık ve gölgenin ince oyunları, nazik bir atmosfer yaratır; izleyiciyi ifadesinde masumiyet ve olgun bir dinginlik hissetmeye davet eder. Fırça darbeleri titiz ama yumuşaktır, görüntüye klasik realizmi anımsatan zamansız bir kalite kazandırır.

Kompozisyon basit ama güçlüdür; figür, parlak tenini ve çiçeklerin canlı ama ölçülü renklerini vurgulayan koyu, belirsiz bir arka plan önünde ortalanmıştır. Duygusal olarak, tablo sessiz bir içe dönüklük ve narin bir güzellik duygusu uyandırır; genç kızın sakin ama doğrudan bakışı bunu daha da pekiştirir. Bu eser, 19. yüzyıl sonu ve 20. yüzyıl başı portre geleneğini yansıtır; oturulan kişinin iç dünyasını ve ince duygularını yakalamaya odaklanır; sanatçının ışık, doku ve insan varlığı konusundaki ustalığını sergiler.