Bu büyüleyici sahnede, geleneksel kıyafetler giymiş ve beyaz başörtüleri takmış üç Breton kızı, güneşli bir tarlada el ele tutuşmuş halde dans ederken yakalanmıştır. Sanatçının fırça darbeleri, gençliğin masumiyetini ve kaygısız neşesini ustaca yakalarken, zengin ancak yumuşak bir palet, toprak yeşilleri ve altın sarısı tonları harmanlayarak sıcak, pastoral bir atmosfer yaratır. Arkalarında, eski taş binalar ve bir kilise kulesiyle sevimli bir köy ufku keser ve yumuşak, bulutlu bir gökyüzü altındaki mekân ve zaman duygusunu derinleştirir.

Kompozisyonun yumuşak kıvrımları ve ritmik hareketi, izleyiciyi zamanın durduğu bir ana davet eder; kırsal gelenek ve çocukluğun geçici sevinçlerinin uyumlu birleşimini hissettirir. Kızların göğüslerindeki parlak kırmızı çiçekler, yumuşak tonları delip geçen görsel heyecan ve odak noktaları yaratır. Tarihsel olarak, bu eser sanatçının Breton kültürüne duyduğu hayranlığı yansıtır; kentsel yaşamdan uzak, efsanevi yankılarla dolu bir dünyayı betimler ve halk yaşamının saflığı ile özgünlüğünü arayışını ortaya koyar. Duygusal etkisi, topluluk yaşamını, masumiyeti ve bu taşra dansında açığa çıkan neredeyse rüya gibi atmosferi nazikçe kutlamasında yatar.