Tablo, dokunaklı ve rahatsız edici bir sahne sunuyor: merkezdeki genç bir kız, bembeyaz bir kurukafa maskesi takıyor. Pembe elbisesi ve tuttuğu ayçiçeği, ürkütücü olanla hassas bir tezat oluşturuyor. Arka plan, gökyüzü ve dalgalı tepelerin bir karışımı, rüya gibi, hatta gerçeküstü bir manzarayı andırıyor. İkinci, grotesk detaylı bir maske ayaklarının dibinde duruyor ve eserin ölümlülük ve masumiyet temalarını daha da güçlendiriyor. Fırça darbeleri görülebilir, bu da tabloya, sanki elinizi uzatıp kızın kırılgan formuna dokunabiliyormuşsunuz gibi, elle tutulur, neredeyse dokunsal bir kalite veriyor. Burada, hayatın gelip geçiciliği ve ölümün her zaman mevcut gölgesi hakkında bir anlayış olan belirli bir hüznü hissetmemek zor.