Bu dokunaklı eser, özverili bir iyilik figürü olan İyi Samiriyeli'nin canlı tasviriyle merhametin özünü yakalar. Ön planda, sert ama nazik bir adam olan Samiriyeli, yaralı bir yolcuyu kollarına almış. Figürlerin detayları ustalıkla işlenmiştir; Samiriyeli'nin empati dolu yüzü, yaralı adamın solgun teniyle güzel bir şekilde tezat oluşturur ve izleyicide acil bir ilgiyi ve şefkati uyandırır. Arkalarında bir eşek sabırla beklerken, uzaktaki bir yolcu tepe üzerinde bu sahneyi izlerken belki de belirsizlik veya kayıtsızlık ifadesindedir.

Kompozisyon, zengin bir anlatım içermektedir; figürlerin yerleşimi izleyicinin gözünü manzaranın hafif eğiminde yönlendirirken, bizi fiziksel ve duygusal bir yolculuğa çıkarır. Millais, kahverengi ve yeşil tonlarında yumuşak ve toprak tonlarına sahip bir palet kullanıyor, bu da izleyiciyi bunaltmadan gerçekliği vurguluyor. Bu renklerin seçimi, titiz çizim işleriyle birleştiğinde, sahnenin duygusal dokusunu artırır. Detayları sindirirken, bir ağırlık içinde bir hava kaplayarak, acının karşısındaki iyiliğin derin etkilerini düşünmemi sağlıyor. Tarihsel bağlam da göz ardı edilemez; 19. yüzyılın ortalarında yaratılan bu eser, Viktorya dönemi ahlak ve toplumsal sorumluluk idealini yansıtır ve Millais'in ön Rönesans hareketindeki yerini mükemmel bir şekilde harmanlar.