Αυτή η αυτοπροσωπογραφία, που ζωγραφίστηκε το 1886, αποτυπώνει το έντονο βλέμμα του καλλιτέχνη, του οποίου η έκφραση αντανακλά τις συναισθηματικές περιπλοκές που βίωσε. Η τολμηρή χρήση των πινελιών και η πλούσια υφή είναι απτή· το ροδοκόκκινο της γενειάδας του αντιπαρατίθεται έντονα με το βαθύ, σκοτεινό φόντο, δημιουργώντας έντονο αίσθημα βάθους. Τα διεισδυτικά μάτια του καλλιτέχνη, σε μια τραχιά καμβά, προσκαλούν τον θεατή σε μια στιγμή αυτοανάλυσης. Αισθάνεσαι πως ο Van Gogh αναλογίζεται τη εσωτερική του αναταραχή – μια πάλη που εκδηλώνεται όχι μόνο στην έκφρασή του, αλλά και σε κάθε πινελιά που σχηματίζει το πρόσωπό του.

Η σύνθεση είναι επιβλητική, με το πρόσωπο του Van Gogh να καταλαμβάνει το κεντρικό σημείο, τραβώντας τον θεατή προς το συναισθηματικό του βάρος. Η παλέτα χρωμάτων αποτελείται κυρίως από γήινες αποχρώσεις – καφετί, χρυσές και θαμπά πράσινες – προκαλώντας μια αίσθηση ζέστης και μελαγχολίας. Αυτή η αντίθεση εντείνει την αίσθηση απομόνωσης που συχνά μεταφέρει στα έργα του, αντικατοπτρίζοντας τις εσωτερικές μάχες του καλλιτέχνη με την ψυχική του υγεία. Ιστορικά, αυτή η αυτοπροσωπογραφία βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σημείο στη ζωή και την τέχνη του Van Gogh, απεικονίζοντας την μετάβαση από τα σκοτεινά, μελαγχολικά χρώματα στα ζωντανά και δυναμικά που θα καθόριζαν τα επόμενα έργα του. Είναι μια συναρπαστική ματιά στην καρδιά και την ψυχή ενός καλλιτέχνη, που έχει αποτυπωθεί σε μια στιγμή ανόθευτης, ανεπεξέργαστης ανθρώπινης φύσης.