Ten autoportret, namalowany w 1886 roku, uchwyca intensywne spojrzenie artysty, którego wyraz twarzy odzwierciedla emocjonalne złożoności, z jakimi się zmagał. Odważne użycie pociągnięć pędzla i bogata tekstura są wyczuwalne; czerwono-brązowy kolor jego brody ostro kontrastuje z głębokim, mrocznym tłem, tworząc wyraźne wrażenie głębi. Przenikliwe oczy artysty, na szorstkim płótnie, zapraszają widza do chwili refleksji. Wydaje się, że Van Gogh rozmyśla o swoich wewnętrznych zawirowaniach – walce, która manifestuje się nie tylko w jego wyrazie twarzy, ale także w każdym pociągnięciu, które tworzy jego twarz.

Kompozycja jest mocna – twarz Van Gogha zajmuje centralne miejsce, przyciągająca uwagę widza do jego emocjonalnej wagi. Paleta kolorów składa się głównie z odcieni ziemi – brązów, złota i stonowanej zieleni – wywołując uczucie zarówno ciepła, jak i melancholii. Ten kontrast wzmacnia uczucie izolacji, które często przekazywał w swoich pracach, odzwierciedlając wewnętrzne walki artysty z zdrowiem psychicznym. Historycznie ten autoportret znajduje się w kluczowym punkcie w życiu i sztuce Van Gogha, ilustrując przejście od ciemnych, melancholijnych kolorów do żywych i dynamicznych barw, które zdefiniują jego późniejsze prace. To fascynujący wgląd w serce i duszę geniusza, uchwycony w momencie surowej, nieprzetworzonej ludzkiej natury.