To dzieło otula widza spokojnym uściskiem, ukazując spokojną scenę ogrodu zapraszającą do refleksji. Kobieta w długiej białej sukni stoi z wdziękiem wśród żywego ogrodu zdominowanego przez bujne drzewo w pełnym rozkwicie. Kontrast między jej delikatnym odzieniem a żywymi kolorami kwiatowej tła — gobelinem czerwieni, zieleni i zimnych błękitów nieba — tworzy wizualną harmonię, która przyciąga wzrok. Otaczające liście, przedstawione znanymi pociągnięciami pędzla Moneta, sugerują delikatne szmery liści i słodki zapach kwiatów, otaczając widza atmosferą pokoju.

To, co sprawia, że to dzieło naprawdę rezonuje, to jego emocjonalny ciężar. Z kobiety emanuje pewna cisza, jakby utknęła w chwili refleksji, rozważając piękno natury, a może swoje miejsce w niej. Staranna uwaga na interakcję światła i cienia ilustruje kunszt Moneta w uchwyceniu ulotnych cech czasu. Gdy światło zalewa scenerię, można niemal usłyszeć szept wiatru, przenosząc widza w radosną ucieczkę z dala od zgiełku codziennego życia. To dzieło nie tylko stanowi wizualną ucztę, ale także jest peanem chwały dla piękna i spokoju, jakie natura może zapewnić, odzwierciedlając istotę impresjonizmu w najczystszej formie.