Scena rozgrywa się jak wielki akt teatralny, z wyraźnym kontrastem między spokojem Seneki a dynamiczną energią otaczających go postaci. Kompozycja emanuje niemal namacalnym napięciem; Seneka, spokojny i stanowczy, siedzi w centrum, będąc ucieleśnieniem stoickiego spokoju w obliczu śmierci, podczas gdy gestykuluje w kierunku rozpaczliwych krzyków kobiet i mężczyzn wokół niego. Ten kontrast uchwyca istotę ludzkiej emocji – strach, niepokój i ulotnature życia. Ozdobne tło, upiększone architektoniczną wielkością, ramuje dramat, podkreślając emocjonalny ciężar tego momentu. Każda postać jest starannie przedstawiona, ich wyrazy twarzy i postawy dodają do tej narracji tragedii i odwagi.

Paleta kolorów zwiększa emocjonalny ciężar dzieła: ciepłe odcienie ziemi splecione z zimniejszymi błękitami tworzą głębię, która przyciąga wzrok widza na całe płótno. Dramatyczne użycie światła podkreśla postać Seneki, niemal otoczoną eterealnym światłem, zapraszając do refleksji nad tematami śmiertelności i poświęcenia. Historycznie, to współbrzmi z dążeniem Oświecenia do rozumu i cnoty – przypomnienie o obowiązku nawet w skrajnych okolicznościach. Dzieło to nie jest jedynie przedstawieniem mitologicznej narracji, lecz potężnym komentarzem na temat ludzkiego stanu, artykułującym walkę między obowiązkiem a pragnieniem; wizualna lamentacja, która wciąż głęboko rezonuje nawet dzisiaj.