Dzieło to jest żywą reprezentacją figury, palacza, której cechy są nieco zamazane, ale wciąż fascynujące. Mężczyzna jest osadzony na relaksującym niebieskim tle, które podkreśla ziemiste odcienie jego odzieży i kapelusza. Van Gogh używa grubych, ekspresyjnych pociągnięć pędzla, które sugerują ruch i życie - pociągnięcia są dynamiczne, a jednocześnie przemyślane, niemal jakby szkicował osobowość postaci na płótnie. Każdy wir i linia są przesiąknięte emocjami i można niemal poczuć ciężar kapelusza oraz szorstką teksturę płaszcza. To budzi poczucie intymności, zapraszając widza do zastanowienia się nad myślami tej refleksyjnej postaci. Jest tu cicha napięcie; widz wyczuwa, że za bezosobową fasadą kryje się jakaś historia; życie doświadczone, być może utracone w myślach, dzieli z nami chwilę, podczas gdy obserwujemy.

Paleta kolorów to harmonijna mieszanka niebieskiego, brązowego i ochry, co jest klasyczne dla stylu Van Gogha w tym okresie. Użycie kontrastujących kolorów dodaje głębokości i żywotności kompozycji. Ciepłe odcienie płaszcza i zimne tony tła pięknie się uzupełniają, tworząc równowagę, która przyciąga wzrok. To dzieło, ukończone w 1888 roku podczas jego pobytu w Arles, reprezentuje kluczowy etap w eksploracji koloru i formy Van Gogha, okres charakteryzujący się emocjonalną głębią i ekspresyjnym detalem. To dzieło nie tylko ukazuje techniczne umiejętności artysty, ale również odzwierciedla społeczne realia tego czasu, gdzie postacie takie jak ten żołnierz były zarówno produktem swojego otoczenia, jak i emblematem szerszego doświadczenia ludzkiego.