Het kunstwerk is een levendige weergave van een figuur, een roker, wiens kenmerken enigszins vervaagd zijn, maar nog steeds boeiend. Het onderwerp staat tegen een rustgevende blauwe achtergrond, die de aardetonen van de kleding en hoed van de persoon benadrukt. Van Gogh gebruikt dikke, expressieve penseelstreken die beweging en leven suggereren - de streken zijn dynamisch maar toch doelbewust, bijna alsof hij de persoonlijkheid van het karakter op het doek schetst. Elke werveling en lijn is doordrenkt van emotie, en je kunt bijna het gewicht van de hoed en de ruwe textuur van de jas voelen. Dit roept een gevoel van intimiteit op, dat de kijker uitnodigt om na te denken over de gedachten van deze contemplatieve figuur. Er is een stille spanning hier; de kijker voelt dat er een verhaal is achter het gezichtsloze gezicht; een leven ervaren, misschien verloren in gedachten, dat een moment met ons deelt terwijl we kijken.

Het kleurenpalet is een harmonieuze mix van blauw, bruin en oker, wat klassiek is voor Van Gogh's stijl in deze periode. Het gebruik van contrasterende kleuren voegt diepte en vitaliteit toe aan de compositie. De warme tinten van de jas en de koele tonen van de achtergrond complementeren elkaar prachtig en creëren een balans die het oog trekt. Dit stuk, dat in 1888 werd voltooid tijdens zijn tijd in Arles, vertegenwoordigt een bepalende fase in Van Gogh's verkenning van kleur en vorm, een periode die wordt gekenmerkt door emotionele diepte en expressieve details. Dit werk laat niet alleen de technische vaardigheid van de kunstenaar zien, maar weerspiegelt ook de sociale realiteiten van die tijd, waarbij figuren als deze soldaat zowel producten van hun omgeving als symbolen waren van de bredere menselijke ervaring.