Scena rozwija się z pogodnym wdziękiem: młoda kobieta spoczywa na trawiastym brzegu, jej postać elegancko odziana w połączenie białych, brązowych i niebieskich tkanin. Jej postawa to łagodny odpoczynek, głowa spoczywa na dłoniach, wzrok skierowany w stronę widza z wyrazem twarzy, który jest jednocześnie introspektywny i zapraszający. Tło sugeruje sielankowe otoczenie, ze wskazówkami zielonych liści i odległego pola pod przytłumionym niebem, wywołując poczucie spokoju i pokoju letniego dnia.

Mistrzostwo artysty uwidacznia się w delikatnym oddaniu cech twarzy kobiety i subtelnej interakcji światła i cienia na jej ciele. Kompozycja jest zrównoważona, postać umieszczona centralnie, przyciągająca wzrok, pozwalając krajobrazowi stanowić harmonijne tło. Paleta barw, zdominowana przez ziemiste tony z żywym błękitem sukni, dodaje głębi i poczucia realizmu. Oddziaływanie emocjonalne jest namacalne; istnieje poczucie cichej kontemplacji, chwila wytchnienia. Obraz ten odzwierciedla styl epoki, ucieleśniając elegancję i wdzięk epoki.