Kompozycja prezentuje żywe badanie ludzkich emocji, koncentrując się na potężnych uczuciach zazdrości i napięcia między postaciami. Na pierwszym planie znajduje się mężczyzna z wyrazem cierpienia, który przyciąga uwagę widza. Jego kanciaste rysy i intensywne spojrzenie sugerują złożony wewnętrzny niepokój, budząc poczucie wrażliwości i rozpaczy. Po jego lewej stronie stoi pewna siebie kobieta, której postawa sugeruje zarówno bunt, jak i wrażliwość. Matowa paleta jest ożywiona wirami kolorów—łagodne żółcie i błękity przeplatają się z odważnymi czerwieniami na jej policzkach, co przenosi intensywność emocjonalną niemal na wyciągnięcie ręki. W przeciwieństwie do niej, postać po prawej wydaje się bardziej powściągliwa, jej wyraz bardziej kontemplacyjny, co potęguje napięcie emocjonalne w scenie i zaprasza widza do zgłębienia warstw psychologicznej złożoności obecnej w relacjach interpersonalnych.

Użycie koloru znacząco wzmacnia emocjonalne oddziaływanie dzieła. Ciepłe tonacje otaczają postacie, tworząc poczucie intymności, jednocześnie sugerując dyskomfort. Pociągnięcia pędzla są luźne i ekspresywne, charakterystyczne dla stylu Muncha, co przyczynia się ogólnemu uczuciu niepokoju; wydaje się, jakby kolory żyły, pulsując z surowymi emocjami, które są przedstawiane. Historycznie, to dzieło pojawia się w okresie osobistych i społecznych zawirowań dla Muncha, odzwierciedlając jego ciągłą walkę z tematami miłości, zazdrości i izolacji. Każde pociągnięcie pędzla wydaje się być wyznaniem, ujawniając wewnętrzny krajobraz artysty. Znaczenie tej pracy polega nie tylko na badaniu zazdrości, ale także na uchwyceniu istoty ludzkiej wrażliwości, co czyni ją ponadczasową refleksją nad złożonością emocji.