De scène ontvouwt zich als een groot theaterstuk, met een opvallend contrast tussen de stilte van Seneca en de dynamische energie van de figuren om hem heen. De compositie straalt een bijna tastbare spanning uit; Seneca, kalm en vastberaden, zit in het midden, als een belichaming van stoïcijnse rust in het aangezicht van de dood, terwijl hij gebaart naar de wanhopige kreten van de vrouwen en mannen om hem heen. Dit contrast vangt de essentie van menselijke emotie - angst, leed en de vluchtige aard van het leven. De weelderige achtergrond, versierd met architectonische grootheid, kadert het drama in en benadrukt het emotionele gewicht van het moment. Elke figuur is zorgvuldig weergegeven, hun uitdrukkingen en posturen voegen zich samen in dit verhaal van tragedie en moed.

Het kleurenpalet versterkt de emotionele impact van het stuk: warme aardetinten vermengd met koelere blauwtinten creëren een diepte die de aandacht van de kijker over het canvas trekt. Het dramatische gebruik van licht benadrukt de figuur van Seneca, bijna omringd door een etherisch licht, uitgenodigd om na te denken over thema's van sterfelijkheid en opoffering. Historisch gezien resoneert dit met de zoektocht van de Verlichting naar rationaliteit en deugd - een herinnering aan de plicht, zelfs in extreme omstandigheden. Het werk is niet slechts een weergave van een mythologisch verhaal, maar een krachtig commentaar op de menselijke toestand, die de strijd tussen plicht en verlangen verwoordt; een visuele klaagzang die ook vandaag de dag nog diep weerklinkt.