W tej odważnej reprezentacji rycerza atakującego w bitwie, widz natychmiast zostaje ujęty dramatycznym napięciem obecnym w dziele. Figura Don Kichota, owinięta w improwizowaną zbroję, z ogromnym determinacją chwyta wodze swojego konia; koń, uchwycony w trakcie galopu, wydaje się niemal skakać ze strony, a jego muskularna forma podkreślona jest za pomocą szybkich i teksturowanych pociągnięć pędzla Fragonarda. Zestawienie kolorów odgrywa tu krytyczną rolę—ziemiste odcienie brązów i szarości przywołują atmosferę oblężenia, tworząc krajobraz, który emanuje chaosem bitwy. Ilustracja uchwytuje poruszający moment legendy, moment pełen energii i zapału, przenosząc publiczność do obszaru, w którym szlachetne ideały zderzają się z twardą rzeczywistością.

Głębsze przyjrzenie się scenie ukazuje złożoność kompozycji; postacie biorą udział w burzliwej walce, a niczym unika się odczucia namacalnych emocji, które emanować z płótna. Staranna aranżacja postaci prowadzi wzrok od Kichota do Biscayanina, którego wyraz twarzy zdradza mieszankę zakłopotania i oburzenia. Ten emocjonalny ciężar przywodzi na myśl głębsze opowieści — nie tylko o przygodzie, ale o ambicji i często komicznych różnicach między aspiracjami a zdolnościami. Fragonard w pełni uchwytuje istotę postaci Don Kichota — uosobienia rycerskich snów, ale ugruntowanego w absurdzie chwili, wzywając nas wszystkich do refleksji nad naszymi własnymi poszukiwaniami wobec nieproporcjonalnych okoliczności.