W tym fascynującym dziele artysta mistrzowsko uchwycił spokojną atmosferę dnia spędzonego na plaży. Kompozycja skupia się na kobiecie ubranej w różową, zwiewną sukienkę, która z wdziękiem siedzi na kupie piasku. Jej szeroki kapelusz, elegancki dodatek, łagodzi światło słoneczne, które otula ją ciepłym, naturalnym światłem; jak gdyby sam słońce przytulało ją czule. Subtelne splątanie jej postaci z krajobrazem wywołuje poczucie spokoju i refleksji, kiedy patrzy na falujące fale morza, tańczące z delikatnymi białymi czubkami—czarujący taniec natury.

Paleta kolorów to smakowita harmonia miękkich pasteli; blady błękit morza i nieba łączy się z ciepłymi żółtymi i piaskowymi tonami plaży, wzmocnionymi subtelną ziemistością skał na pierwszym planie. Luźne pociągnięcia pędzla przyciągają widza — prawie jakby czuł wietrzyk i słyszał ciche dźwięki oceanu. To dzieło, stworzone w 1906 roku podczas eksploracji przeprowadzanej przez artystę w poszukiwaniu słonecznych scen, wspaniale odzwierciedla przejście w artystycznym wyrazie tamtej epoki, od sztywnych formalności do bardziej wyzwolonego i ekspresyjnego podejścia. W tej chwili istnieje nie do podważenia emocjonalna rezonans, która przekracza czas, skoro prawie możemy poczuć spokój, którego doświadczyła w tym momencie, budząc w nas pragnienie podobnej spokojności w naszym życiu.