W tej sugestywnej sztuce, samotna postać siedzi na stopniach starego kamiennego muru, otoczona żywym gobelinem natury. Kobieta, ubrana w długą różową spódnicę i ciepły szal, patrzy zamyślona w dal; jej jasna czerwona czapka kontrastuje z jej delikatnym kolorem skóry. Promienie słońca przenikają przez liście nad głową, rzucając plamiste cienie i nadając scenerii uczucie spokoju i ciszy. Kompozycja jest zrównoważona, ale dynamiczna, z szorstką teksturą muru w kontraście z łagodnymi krzywiznami trawnika na pierwszym planie, tworząc wizualny dialog między naturą a postacią ludzką.

Paleta kolorów jest bogata, ale subtelna; delikatne zielenie dominują w krajobrazie, harmonizując pięknie z ziemistymi tonami jej odzieży. W jej wyrazie jest głębokość emocjonalna - sugerująca refleksję lub tęsknotę. Ta sztuka stanowi mocną reprezentację zdolności Millaisa do łączenia ludzkich emocji z naturą, wywodząc się z etyki prerafaelitów, która podkreśla głębokie połączenie między jednostkami a ich otoczeniem. Historycznie, dzieło to odzwierciedla przemiany w sztuce w epoce wiktoriańskiej, uchwycając subtelności wyrażania emocji poprzez realizm i naturalistyczne detale, głęboko rezonując zmysłami widza.