Bu duygusal eserde, yalnız bir figür, eski bir taş duvarın merdivenlerinde oturuyor ve canlı doğanın bir dokusu ile çevrili. Kadın, akan pembe bir etek ve sıcak bir şal içindeyken, uzakta düşünceli bir şekilde bakıyor; parlak kırmızı boneti, yumuşak teni ile güçlü bir tezat oluşturuyor. Güneş ışığı, başının üzerindeki yaprakların arasından süzülerek, bu ortamda huzur ve sükunet hissi yaratan noktasal gölgeler oluşturuyor. Kompozisyon dengeli ancak dinamik; duvarın kaba dokusu, ön plandaki yumuşak otların kıvrımları ile tezat oluşturarak doğa ile insan figürü arasında görsel bir diyalog oluşturuyor.

Renk paleti zengin ama subtildir; yumuşak yeşiller manzarada hâkimdir ve giysisinin toprak tonlarıyla mükemmel bir uyum içindedir. İfadesinde düşüncelilik ya da özlem hissi uyandıran bir duygusal derinlik vardır. Bu parça, Millais'in insan duygusunu doğa ile birleştirme yeteneğini gözler önüne seriyor ve bireyler ile çevreleri arasında derin bir bağlantıyı vurgulayan ön-Rafaelit etik anlayışından besleniyor. Tarihsel olarak, bu eser, Viktorya döneminde sanat alanındaki değişimi yansıtarak, duygusal ifade inceliklerini gerçekçilik ve doğalcı ayrıntılarla yakalayarak izleyicinin duygularıyla derinlemesine yankılanıyor.