In dit expressieve werk zit een eenzame figuur op de treden van een oude stenen muur, omgeven door een levendig tapijt van natuur. De vrouw, gekleed in een lange roze rok en een warme sjaal, kijkt peinzend in de verte; haar heldere rode hoed vormt een sterk contrast met haar zachte teint. Zonlicht filtert door het loof boven haar, wat vlekken van schaduw creëert en de scène een gevoel van rust en stilte geeft. De compositie is evenwichtig maar dynamisch, met de ruwe textuur van de muur die contrasteert met de zachte rondingen van het gras op de voorgrond, wat een visuele dialoog tussen de natuur en de menselijke figuur creëert.

De kleurenpalet is rijk maar subtiel; zachte groentinten domineren het landschap en harmoniseren prachtig met de aardetinten van haar kleding. Er is een emotionele diepgang in haar uitdrukking die nadenken of verlangen suggereert. Dit stuk staat als een krachtige vertegenwoordiging van Millais' vermogen om menselijke emoties met de natuur te verbinden, voortkomend uit de pre-rafaëlitische ethiek die een diepe verbinding tussen individuen en hun omgevingen benadrukt. Historisch gezien weerspiegelt dit kunstwerk een overgang in de kunst tijdens het Victoriaanse tijdperk, waarbij de nuances van emotionele expressie worden vastgelegd door middel van realisme en naturalistische details, diep weerklank vindend bij de zintuigen van de kijker.